Çayce

Yesterday afternoon Csaba visited for a farewell/goodluck/hope-to-see-you-very-soon-cup of Turkish tea, or çay. He had learned the sacred art of çaybrewing from Fasih at our housewarmingparty the night before, and was now pouring Gefion and me a fine drop of the darkbrown, too-strong-to-drink-without-sugar Turkish delight. 'Csaba çayce', we called him, our very own çay maker. We enjoyed our drinks on the balcony, Csaba lighting "at least one" cigarette with each cup.

After leaving our house at six that morning Csaba'd stayed at Steffen's place, and was now headed for Sakarya, about three hours from Istanbul. We asked him not to leave. We asked him to stay with us, and to 'be our pet' like Steffen when he was still homeless in Istanbul. We asked him to at least visit very often, and have dinner, and drink çay, ever more çay. But he downed his blue cup, hoisted up his backpack and lingered in front of the door, while we tried to delay our friend from leaving by fussing over the cups and teapot. Finally he walked down the stairs, waved, and was gone. It was Gefion and me again. It was alright.

Home sweet home

Tekeningetjes van Steffen, Magali en Gefion bij ons thuis.

Güle güle

De man en vrouw in de International Office van de Kocaeli universiteit spreken geen Engels. Wij, vier internationale studenten die hier een maand een Turkse taalcursus hebben gevolgd, spreken geen Turks. Nu moeten we ieder onze borg van tweehonderd lyra zien terug te krijgen, die we aan het begin van de cursus moesten betalen. En de bus naar Istanboel vertrekt over een uur.

Boshut
Onze vrienden, de Litouwse Ignaz en Hongaarse Csaba, zijn speciaal vroeg opgestaan om ons te helpen onze loodzware koffers de heuvel naar het busstation op te zeulen. Ignaz is in het wit, een flitsende zonnebril op zijn stralende gezicht. Hij heeft het gisteren tijdens ons afscheidsfeest in het bos niet al te laat gemaakt. Csaba ziet bleek, heeft donkere kringen onder zijn ogen en mompelt “I want to go back to bed”. Met de Deense Steffen, de Duitse Gefion en de Franse Magali, mijn toekomstige huisgenoten, zijn we gisteren tot de laatste druppel kırmızı şarap, rode wijn, in de boshut blijven hangen, ver buiten het zicht van de strenge bewakers.

Loodzwaar
Na een typisch Turks ontbijt van wit brood, brokkelige kaas, tomaat en olijven in de kantine wagen we ons met ons zessen aan de vier koffers. Steffen en ik hebben een nog degelijk formaat voor een verblijf van zes maanden, maar Magali en Gefion hebben schijnbaar niets thuis gelaten. In hun koffers hadden we met gemak twee volwassen mannen de girls dormitory binnen kunnen smokkelen.

Na viermaal “one..two..three!” is alle bagage binnen en is het tijd om afscheid te nemen. Eindelijk weg uit het verlaten Kocaeli: nu op naar het bruisende Istanboel!

Csaba zet een gemaakt gesteun op terwijl hij twee koffers achter zich aan trekt; ik por hem af en toe met de douche-stang die we voor onze flat hebben gekocht. Dan neem ik een koffer over en bereiken we eindelijk de top, waar een bus op ons staat te wachten.

Op naar Istanboel
Na viermaal “one..two..three!” is alle bagage binnen en is het tijd om afscheid te nemen: tenminste tot onze housewarming in het weekend. Een stevige omhelzing, een lach, een aai over Csaba’s wang en dan begint de bus langzaam zonder ons weg te rijden. We haasten ons door de open deur, zwaaien en blazen handkusjes, dan verdwijnen de vrienden uit het gezicht. Met de wind in het gezicht en de benen uitgestrekt op de koffers kijken we elkaar voldaan aan. Eindelijk weg uit het verlaten Kocaeli: nu op naar het bruisende Istanboel! Ik schreeuw mijn laatste vaarwel, “Güle fucking güle!”.





~~~
De foto's zijn gemaakt door Csaba Meszaros, tijdens een weekend aan het kustplaatsje Sarköy.

View

from: Emma Bijloos
to: aminag (Amin), tsabusch (Csaba), steffenhven (Steffen)

We're so very proud to present....

*...drumroll...*

The view of the Golden Horn from our balcony! WAAAUW!

x Gefion, Magali and Emma