70 cl

Nick Drake - Horn

Bedachtzaam beroert hij de snaren van zijn gitaar, een voor een. De klanken zwellen langzaam op in de kamer en vermengen zich met de broeierige warmte. Buiten sneeuwt het. De ramen zijn dicht, de radiator staat hoog, en ik sta op van mijn bed voor een glas water.
De keuken is drie stappen van mijn bed, dat in de woonkamer staat. De tafel in het midden is bezaaid met tijdschriften, pennen, troep. Mijn zwarte vilten hoed rust op een toren Apple computers, meegebracht door Magali's medestudenten design uit Rhennes. Een echte designer kan niet zonder Apple, zo lijkt het. Allemaal hebben ze er een, ook Magali, hoewel die van haar de enige is die zijn glans al verloren heeft: de letters zijn van het toetsenbord gesleten, het scherm zit een beetje scheef en het ronde zandlopertje draait zich een ongeluk bij het openen van een nieuwe pagina. Ze zeggen wel eens dat dementie in elke computer zit ingebouwd, zodat je op den duur een nieuwe aanschaft. Mijn Dell blijft soms hangen als ik Windows Media Player opstart: de keiharde muziek is dan alleen te stoppen door de laptop om te draaien en de batterij eronderuit te wringen. Of ik een bericht aan Windows wil verzenden, wordt me dan gevraagd. Ter verbetering van het systeem.

Het systeem. De machine. Dat vreselijke nummer van Pink Floyd. Laatst nog stond het loeihard aan in een rock cafe op de hoek. In het smalle huis wordt op elke verdieping bier gedronken voor een euro. Gin tonic is twee vijftig. Steffen en Csaba bestellen nog een 70 cl, "yetmiș". Je zo verheugen over goedkope alcohol, ik heb dat nooit begrepen.Dat je om die reden je timer zet voor een pul bier. Maar ik geloof dat ik het begin te begrijpen. Alcohol verdrijft. Verdrijft dat knagende, dat rottende. Het vervaagt de contouren van je emoties en smelt alles samen tot een wazige brei.
Csaba's dij wrijft tegen de mijne. We nemen allebei een slok en kijken de andere kant op. Gefion en Steffen zitten tegenover ons, de handen ineengevlochten, een uiterst tevreden blik op het gezicht. Gefion en ik babbelen wat over studiepunten en final papers. Na een paar zinnen over en weer verstomt het gesprek, en draait ze zich naar Steffen toe voor lieve woordjes en een kus. Ik kan haar aandacht niet vasthouden; ze vraagt er ook niet om. De affectie tussen haar en haar vriendje lijkt onverstoorbaar.

En Nick Drake begint opnieuw.