Çayce

Yesterday afternoon Csaba visited for a farewell/goodluck/hope-to-see-you-very-soon-cup of Turkish tea, or çay. He had learned the sacred art of çaybrewing from Fasih at our housewarmingparty the night before, and was now pouring Gefion and me a fine drop of the darkbrown, too-strong-to-drink-without-sugar Turkish delight. 'Csaba çayce', we called him, our very own çay maker. We enjoyed our drinks on the balcony, Csaba lighting "at least one" cigarette with each cup.

After leaving our house at six that morning Csaba'd stayed at Steffen's place, and was now headed for Sakarya, about three hours from Istanbul. We asked him not to leave. We asked him to stay with us, and to 'be our pet' like Steffen when he was still homeless in Istanbul. We asked him to at least visit very often, and have dinner, and drink çay, ever more çay. But he downed his blue cup, hoisted up his backpack and lingered in front of the door, while we tried to delay our friend from leaving by fussing over the cups and teapot. Finally he walked down the stairs, waved, and was gone. It was Gefion and me again. It was alright.

Home sweet home

Tekeningetjes van Steffen, Magali en Gefion bij ons thuis.

Güle güle

De man en vrouw in de International Office van de Kocaeli universiteit spreken geen Engels. Wij, vier internationale studenten die hier een maand een Turkse taalcursus hebben gevolgd, spreken geen Turks. Nu moeten we ieder onze borg van tweehonderd lyra zien terug te krijgen, die we aan het begin van de cursus moesten betalen. En de bus naar Istanboel vertrekt over een uur.

Boshut
Onze vrienden, de Litouwse Ignaz en Hongaarse Csaba, zijn speciaal vroeg opgestaan om ons te helpen onze loodzware koffers de heuvel naar het busstation op te zeulen. Ignaz is in het wit, een flitsende zonnebril op zijn stralende gezicht. Hij heeft het gisteren tijdens ons afscheidsfeest in het bos niet al te laat gemaakt. Csaba ziet bleek, heeft donkere kringen onder zijn ogen en mompelt “I want to go back to bed”. Met de Deense Steffen, de Duitse Gefion en de Franse Magali, mijn toekomstige huisgenoten, zijn we gisteren tot de laatste druppel kırmızı şarap, rode wijn, in de boshut blijven hangen, ver buiten het zicht van de strenge bewakers.

Loodzwaar
Na een typisch Turks ontbijt van wit brood, brokkelige kaas, tomaat en olijven in de kantine wagen we ons met ons zessen aan de vier koffers. Steffen en ik hebben een nog degelijk formaat voor een verblijf van zes maanden, maar Magali en Gefion hebben schijnbaar niets thuis gelaten. In hun koffers hadden we met gemak twee volwassen mannen de girls dormitory binnen kunnen smokkelen.

Na viermaal “one..two..three!” is alle bagage binnen en is het tijd om afscheid te nemen. Eindelijk weg uit het verlaten Kocaeli: nu op naar het bruisende Istanboel!

Csaba zet een gemaakt gesteun op terwijl hij twee koffers achter zich aan trekt; ik por hem af en toe met de douche-stang die we voor onze flat hebben gekocht. Dan neem ik een koffer over en bereiken we eindelijk de top, waar een bus op ons staat te wachten.

Op naar Istanboel
Na viermaal “one..two..three!” is alle bagage binnen en is het tijd om afscheid te nemen: tenminste tot onze housewarming in het weekend. Een stevige omhelzing, een lach, een aai over Csaba’s wang en dan begint de bus langzaam zonder ons weg te rijden. We haasten ons door de open deur, zwaaien en blazen handkusjes, dan verdwijnen de vrienden uit het gezicht. Met de wind in het gezicht en de benen uitgestrekt op de koffers kijken we elkaar voldaan aan. Eindelijk weg uit het verlaten Kocaeli: nu op naar het bruisende Istanboel! Ik schreeuw mijn laatste vaarwel, “Güle fucking güle!”.





~~~
De foto's zijn gemaakt door Csaba Meszaros, tijdens een weekend aan het kustplaatsje Sarköy.

View

from: Emma Bijloos
to: aminag (Amin), tsabusch (Csaba), steffenhven (Steffen)

We're so very proud to present....

*...drumroll...*

The view of the Golden Horn from our balcony! WAAAUW!

x Gefion, Magali and Emma

''Because you've got tits''

De mannen hebben zoveel op dat ze hun dikke jassen aan Gefion en mij kunnen afstaan zonder de kou al te erg te voelen. Na een tijdje besluit Csaba toch maar iets aan te trekken, mijn paarse jasje met pofmouwen en grijze sjaal met vogeltjes staan hem werkelijk aardig. Ik probeer een Elvis maar Steffen wilt vanavond enkel en alleen The Smiths. Dat ik maar drie nummers op m’n mp-3 heb maakt hem niets uit: hij speelt ze gewoon eindeloos na elkaar af. Pretty girls make graves is zijn absolute favoriet.
"I could’ve been wild and I could’ve been free, but nature played it’s trick on me. She wants it now, and she will not wait, but she’s too rough and I’m too delicate". Met een dramatische uitdrukking op zijn gezicht herhaalt Steffen de tekst, terwijl wij langzaam beginnen in te dommelen.
"You just don’t get it!" jammert hij. "It’s just so fucking briljant you know! That Morrissey can actually say: ‘I lost my faith in womanhood’! I could just never say that, you know."
"Why not?" vragen Gefion en ik tegelijk.
"Because you've got tits!", roept Steffen uit. Dat hij, in tegenstelling tot de homoseksuele Morrissey, vrouwen niet kan afwijzen zit hem duidelijk hoog. Csaba laat z'n beker vallen; we proesten het uit.
"That was your one chance!" hikt Gefion. Csaba schat de situatie juist in en giet de rest van de twaalfde en laatste fles stiekem leeg. Steffen probeert Gefion en mij te omhelzen maar valt met het volle gewicht van een Deense volwassene over ons heen. Het hondje dat we op straat hebben gevonden schrikt wakker en begint van onder de tafel te blaffen. Terwijl we terug zwalken naar de campus neemt Steffen het ding in zijn armen, dat het ziek en nauwelijks behaard is doet hem niks. Csaba klapt de draagbare speakers tot een L-vorm en maakt schietgeluiden op Aphex Twin’s Windowlicker. Als nu een verschijnt om ons de les te lezen zal ik m’n lachen niet kunnen inhouden.

mp-trois

Without a reason, without a warning, all the girls have to pack their stuff and move to another dormitory. We moan and grumble, but we all know: it's Turkey, and there are no reasons, no warnings, you just get your orders and you have to obey them. Especially if you're a girl. If you're a girl, there's just no chance of getting out of the campus after ten. Luckily Gefion has discovered 'the secret entry': a small road across a steep hill. Not the best way to get in when you've been drinking though, and that's the main reason we get out of the campus anyway. We make up for our beers by playing football and volleyball. Tonight we want to try the volleyball court Magali found in the close by forest. But time passes as Gefion tries to dig up her sport clothes from the bottom of her thirty-kilo suitcase, and when we finally arrive the sun's already setting. After twenty minutes, Steffen's laptop remains our only source of light. To the creaking sound of the speakers and in the spotlight of the screen we perform one song after another. Magali sings with Serge Gainsbourgh to 'Les feuille des mortes', playing a bottle of water like a guitar; Steffen tries his best at agonized expressions as he moans 'Ne me quitte pas' along with Jacques Brel, and I do a very dramatic Morrissey to 'Some girls are bigger than others'. "As Anthony said to Cleopatra, as he opened a crate of ale (ooh, I say): 'Some girls are bigger than others, some girls are bigger than others, some girls mothers are bigger than other girls mothers'". When we're done singing we head for 'the BBQ-place': a bar surrounded by a big garden. Magali now connects her 'mp-trois' to the speakers and again the air is filled with Serge Gainsbourgh's sticky lyrics. As I've always focused on the 'Je t'aime'-part, I ask her for the meaning of the entire song. 'Je vais et je viens, entre tes reins, et je me retiens'. And I thought he was singing of butterfly-filled tummies. The moaning and gasping makes way for 'disco disco partizane' and Ignaz, Magali and I get up for a dance around the table. Ignaz shakes the salt, pepper and basilicum; 'mix!' is his special move. I'm grabbed around the waist and thrown into a high-speed hip shaking 'French dance'. Csaba walks over and joins Steffen for a 'quiet beer'. They give us tired looks. "Look at them, they must've found some mushrooms in the forest". I throw myself into a plastic chair and sulk over their lack of enthusiasm. An hour and one and a half liters of beer later the alcohol kicks in and we all dance our way back to the campus. The guards try to keep their faces straight as I moonwalk past the entrance. French songs erupt from Magali's blue glitterbag, until the sound is drowned by the ever-pumping Balkan beats in the cantine.