Güle güle

De man en vrouw in de International Office van de Kocaeli universiteit spreken geen Engels. Wij, vier internationale studenten die hier een maand een Turkse taalcursus hebben gevolgd, spreken geen Turks. Nu moeten we ieder onze borg van tweehonderd lyra zien terug te krijgen, die we aan het begin van de cursus moesten betalen. En de bus naar Istanboel vertrekt over een uur.

Boshut
Onze vrienden, de Litouwse Ignaz en Hongaarse Csaba, zijn speciaal vroeg opgestaan om ons te helpen onze loodzware koffers de heuvel naar het busstation op te zeulen. Ignaz is in het wit, een flitsende zonnebril op zijn stralende gezicht. Hij heeft het gisteren tijdens ons afscheidsfeest in het bos niet al te laat gemaakt. Csaba ziet bleek, heeft donkere kringen onder zijn ogen en mompelt “I want to go back to bed”. Met de Deense Steffen, de Duitse Gefion en de Franse Magali, mijn toekomstige huisgenoten, zijn we gisteren tot de laatste druppel kırmızı şarap, rode wijn, in de boshut blijven hangen, ver buiten het zicht van de strenge bewakers.

Loodzwaar
Na een typisch Turks ontbijt van wit brood, brokkelige kaas, tomaat en olijven in de kantine wagen we ons met ons zessen aan de vier koffers. Steffen en ik hebben een nog degelijk formaat voor een verblijf van zes maanden, maar Magali en Gefion hebben schijnbaar niets thuis gelaten. In hun koffers hadden we met gemak twee volwassen mannen de girls dormitory binnen kunnen smokkelen.

Na viermaal “one..two..three!” is alle bagage binnen en is het tijd om afscheid te nemen. Eindelijk weg uit het verlaten Kocaeli: nu op naar het bruisende Istanboel!

Csaba zet een gemaakt gesteun op terwijl hij twee koffers achter zich aan trekt; ik por hem af en toe met de douche-stang die we voor onze flat hebben gekocht. Dan neem ik een koffer over en bereiken we eindelijk de top, waar een bus op ons staat te wachten.

Op naar Istanboel
Na viermaal “one..two..three!” is alle bagage binnen en is het tijd om afscheid te nemen: tenminste tot onze housewarming in het weekend. Een stevige omhelzing, een lach, een aai over Csaba’s wang en dan begint de bus langzaam zonder ons weg te rijden. We haasten ons door de open deur, zwaaien en blazen handkusjes, dan verdwijnen de vrienden uit het gezicht. Met de wind in het gezicht en de benen uitgestrekt op de koffers kijken we elkaar voldaan aan. Eindelijk weg uit het verlaten Kocaeli: nu op naar het bruisende Istanboel! Ik schreeuw mijn laatste vaarwel, “Güle fucking güle!”.





~~~
De foto's zijn gemaakt door Csaba Meszaros, tijdens een weekend aan het kustplaatsje Sarköy.