In café Otto Santral, midden op de spiksplinternieuwe Santralistanbul campus, brengen de studenten van de Bilgi Universiteit hun tussenuren door. De voormalige fabrieksruimte is onlangs door een hippe architect omgetoverd tot eetcafé. Volgens de heersende mode in de interieurarchitectuur is alles een mix van oud en nieuw; van robuust en verfijnd; van gezellig en cool. De oude fundamenten van het gebouw zijn bloot gelaten, evenals en pijpleidingen; massieve houten banken en tafels, waarop telkens een grote vaas met een gestileerd boeket, contrasteren met plastic designstoelen, en aan het plafond hangt een vijftal stoffen kunstobjecten. Kijkend naar de stoffen kwallen komt het woord 'cafékunst' in me op. Op de grote roze bank in koloniale stijl zit een jongen weggezakt achter een glanzende witte Apple. Het meisje naast hem speelt met een PlayStation portable. Pakjes sigaretten liggen uitgestald op tafel, de rook stijgt in slierten op naar het plafond.
Een meisje komt binnen en schuift aan bij haar vriendinnen aan het tafeltje naast me. Allemaal hebben ze lange steile haren: sommigen hun eigen donkerbruine kleur, anderen hoogblond. Menig kappersbezoek moet ermee gemoeid zijn de donkere wortels te verbergen. Ze hebben stuk voor stuk prachtige gladde gezichtjes, geflankeerd door een paar schitterende oorbellen. Aan de nonchalant over elkaar geslagen benen prijken Uggs of All-Stars; nooit afgetrapt maar altijd gloednieuw. De studentes kirren in het Turks en lachen hun perfect witte tanden bloot. Een rijkelijk versierde pols en hand, de nagels roze of rood, reikt af en toe naar de fruitshake of cappuccino op tafel. Misschien bestellen ze straks proscuitto met vijgen en parmezaanse kaas, of carpaccio met eendenlever. Of huisgemaakte fettuccine, of lam gevuld met spinazie, paddenstoelen en humus, of misschien wel gegrilde octopus. Of toch gewoon een Dirty Burger, mét gekarameliseerde ui. Nee: waarschijnlijk wordt het een salade: chicken ceasar, artisjok of tonijn. Voorlopig blijft het echter bij koffie en sigaretten.
En ik? Ik nip gretig van mijn koffie verkeerd, uitermate tevreden dat het eens geen Türk kahvesi is.
Santralistanbul
Voor een rondleiding op de hele Istanbul Bilgi Universiteit: *klik*
Een meisje komt binnen en schuift aan bij haar vriendinnen aan het tafeltje naast me. Allemaal hebben ze lange steile haren: sommigen hun eigen donkerbruine kleur, anderen hoogblond. Menig kappersbezoek moet ermee gemoeid zijn de donkere wortels te verbergen. Ze hebben stuk voor stuk prachtige gladde gezichtjes, geflankeerd door een paar schitterende oorbellen. Aan de nonchalant over elkaar geslagen benen prijken Uggs of All-Stars; nooit afgetrapt maar altijd gloednieuw. De studentes kirren in het Turks en lachen hun perfect witte tanden bloot. Een rijkelijk versierde pols en hand, de nagels roze of rood, reikt af en toe naar de fruitshake of cappuccino op tafel. Misschien bestellen ze straks proscuitto met vijgen en parmezaanse kaas, of carpaccio met eendenlever. Of huisgemaakte fettuccine, of lam gevuld met spinazie, paddenstoelen en humus, of misschien wel gegrilde octopus. Of toch gewoon een Dirty Burger, mét gekarameliseerde ui. Nee: waarschijnlijk wordt het een salade: chicken ceasar, artisjok of tonijn. Voorlopig blijft het echter bij koffie en sigaretten.
En ik? Ik nip gretig van mijn koffie verkeerd, uitermate tevreden dat het eens geen Türk kahvesi is.
Santralistanbul
Voor een rondleiding op de hele Istanbul Bilgi Universiteit: *klik*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten